summertime

Zawsze lubiłam chodzić do szkoły. Nie przerażało mnie odrabianie lekcji, zajęcia pozalekcyjne, czytanie lektur czy robienie plakatów. Doszłam również do wniosku, że uczyć się też lubię. Jednak przez ostatnie miesiące nie śniłam o niczym innym niż wakacje. Mimo to ich nadejście nie zrobiło na mnie oszałamiającego wrażenia. Po prostu są. Owszem przyniosły mi psychiczny komfort i świadomość, że nie będę gniotła się w porannych autobusach, studiowała podręcznik od fizyki, a moje życie będzie mogło wyglądać tak jak na zdjęciach na tumblrze. Spodziewałam się jednak, że ze szczęścia rzucę się na ziemie, zacznę się turlać i krzyczeć jak obłąkana albo chociaż zaczepię parę osób na ulicy i zacznę tłumaczyć im jak bardzo szczęśliwa jestem.

Stan zaniepokojenia moją reakcją na przyjście wakacji przysłania mi myśl, że to nic mnie nie ogranicza (no może prócz rodzicami). Rankami, zaraz po przebudzeniu, mogę włączać ścieżki dźwiękowe do "Stoker" i "Black Swan", które towarzyszyć mi będą podczas parzenia zielonej herbaty i szykowania jednego z tych idealnych śniadań. Później przemierzę kilka kilometrów rowerem, by kupić świeże warzywa na targu i dzisiejszą gazetę. Nie zabraknie mi czasu na spotkanie z przyjaciółmi, przeczytanie którejś z nagromadzonych książek, wycieczki bliższe i dalsze. Będę Panią swojego losu.

W natłoku idealistycznych planów nie zabrakło miejsca na te bardziej przyziemne i ambitne. Mianowicie, postanowiłam popracować nad moimi (nikłymi na chwilę obecną) zdolnościami matematycznymi . Mój balkon tylko czeka bym uczyniła z niego azyl geniusza pochłoniętego swoimi obliczeniami.